Wie mij weleens tegenkomt op de Schiedamseweg kent me waarschijnlijk als 'die rustige conciërge'. Maar mijn weg naar Techniek College Rotterdam was er eentje met een flinke bocht.
Ik werkte jarenlang in de IT. Laptopreparaties, narrowcasting, audiovisuele installaties—you name it. Interessant werk, maar ik was vaak van huis. En ik merkte steeds vaker: ik miste mijn kinderen. Toen ik de vacature voor conciërge bij Techniek College Rotterdam zag, dacht ik: dit is het. Meer tijd met m’n gezin, een betekenisvolle rol, en dichtbij de mensen.
Hoewel ik nog nooit als conciërge had gewerkt, zag Techniek College Rotterdam iets in mij. Mijn ervaring in de beveiliging hielp, net als mijn klik met jongeren. Ik geloof in respect van beide kanten. Die band bouw je op—en die is goud waard. Studenten komen weleens spontaan met een theetje aanzetten. Ze noemen me nog altijd 'meneer', dus die gezonde afstand is er, maar het contact is echt.
Wat ik zo waardeer aan dit werk? Het is tastbaar. Iets kapot? Ik regel dat het gemaakt wordt. Iets blijft liggen? Ik pak het op tot het geregeld is. Je ziet direct resultaat. En je bent echt van waarde voor studenten, collega’s én de sfeer op school.
Een moment dat ik niet snel vergeet? De diplomering in mijn eerste jaar. Studenten kregen zo’n afstudeerhoedje, en ik nam ze mee naar buiten om ze tegelijk in de lucht te gooien. Eén take, perfect gelukt. Ik filmde het, en het filmpje ging bijna viral. Mooie reclame voor TCR—en een herinnering voor het leven.
Ik voel me hier geen conciërge, maar een vast gezicht dat gewoon altijd klaarstaat. Voor iedereen. En dat voelt goed.